کد مطلب:45592 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:42

گنجینه پرسمان » سياست و حكومت

چرا ايران در پايان جنگ به عراق حمله كرد و قسمتي از خاك آن جا راتصرف كرد؟

ورود ايران به خاك عراق در پايان جنگ نبود، بلكه در سال 61 بعد از آزادسازي خرمشهر اتفاق افتاد. در آن دوران يكي از مباحث مطرح بين مسؤولان عالي رتبه نظام و كارشناسان نظامي و سياسي و فرماندهان جنگ، اين بود كه آيا نيروهاي ايراني فقط تا مرزهاي بين المللي پيش بروند يا اين كه وارد خاك عراق شوند؟! به دلايل متعددي كه كارشناسان و فرماندهان نظامي ارايه نمودند، حضرت امام موافقت خويش را براي ورود نيروهاي نظامي ايران به خاك عراق اعلام داشتند. اين دلايل به صورت مختصر عبارت است از: الف) صدام و حكومت بعث عراق به هيچ وجه قابل اعتماد نبوده و نيست؛ چنان كه بارها اين موضوع به اثبات رسيده است. ب ) مسأله تعقيب مجرم و پشيمان ساختن او از تجاوز مجدد؛ كه هدفي انساني و الهي است. ج ) موضوع آمادگي هاي نظامي عراق پس از شكست فتح المبين و بيت المقدس و روانه شدن سيل تسليحات و كمك هاي كشورهاي منطقه به او؛ كه احتمال حمله و تجاوز مجدد را، بسيار قوي كرده بود. د ) قوي بودن اين احتمال كه با فشار به صدام، زمينه سرنگوني او و نجات مردم عراق و ايران از اين حكومت تبه كار فراهم گردد. ه ) علي رغم اين كه ايران خرمشهر را پس گرفته بود، ولي هنوز نقاط استراتژيك مهمي در دست رژيم عراق بود. مصالح سياسي و نظامي، اقتضا مي كرد تا ايران نيز به عنوان مقابله به مثل، مقداري از خاك عراق را در دست داشته باشد و در زمان مذاكره با دست پر بتواند حضور پيدا كند. و ) عدم اعتماد به قطع نامه هاي شوراي امنيت، زيرا راه كارهايي كه براساس آن متجاوز تنبيه شود و ايران به حقوق قانوني خويش دست يابد، در نظر گرفته نشده بود، به عبارت ديگر مجامع بين المللي، عزم راسخ بر تمام شدن جنگ نداشتند و شعار صلح و...، فقط حربه اي سياسي براي جلوگيري از ورود ايران به خاك عراق و به دست آوردن فرصت براي تجديد قواي از دست رفته عراق بود. در پايان جنگ ايران از آن جا كه مشاهده كرد مجامع بين المللي و شوراي امنيت، در قطع نامه 598 خواسته هاي بر حق ايران را گنجانده اند و عزم راسخ بر اتمام جنگ دارند، تمامي نقاطي را كه از خاك عراق در دست داشت تخليه كرد. نكته بسيار مهم آن كه، درباره مسائل منطقه اي و به خصوص جنگ هاي مهم، نبايستي فريب تبليغات دشمن را خورد؛ چرا كه ظاهرسازي و تبليغات دروغين، ابزاري است كه همه متجاوزان از آن بهره برده و مي برند. براي آگاهي بيشتر ر.ك: علي اكبر ولايتي، تاريخ سياسي جنگ تحميلي، ص 141.